ناگفته های دل های خسته

غنچه با دل گرفته گفت : 

زندگی لب زخنده بستن است 

گوشه ای درون خود نشستن است

گل به خنده گفت : 

زندگی شکفتن است

با زبان سبز راز گفتن است

گفت و گوی گل از درون باغچه ، باز هم به گوش می رسد ،

تو چه فکر می کنی ؟ راستی کدام یک درست گفته اند ؟

من که فکر می کنم گل به راز زندگی اشاره کرده است ،

هر چه باشد او گل است ،گل یکی دو پیرهن بیشتر از غنچه پاره کرده است.

« قیصر امین پور »

وقتی یاد بگیری چشمانت را به کبوترها ببخشی ، نگاهت در دور دست ها تنها نخواهد ماند . 

اما مهم این است که ما آدم ها بلد نیستیم چشمان مان را به کبوتر خسته دلی بدهیم 

که ساعت ها بدون هدف ، پرواز را در عمق هوای مه آلود زمان تجربه کرده است . 

چه خوب بود اگر کبوتری نگران ما بود و دلواپسی اش را از تنهایی مان دریغ نمی کرد .

روزگاری است که آدم ها حاضر نیستند نگران کسی باشند . نمی دانم چرا

همه زود فراموش می شوند؟ نه تنها آدم ها که حتی نوشته ها و کلمات ، حتی ... .

امروز فهمیدم معنای خزان بالاتر از آن است که فکرش را می کرده ام .

امروز فهمیدم برگ ها چه آسان مجبورند دل از ساقه ها بکنند و راهی بی انتها را آغاز کنند . 

راهی بی انتها ؟ شاید تو که بی خبری بخندی که چرا بی انتها ؟ آنها آخر مسیر به زمین می رسند . 

اما نه ! تو چه می دانی که مسیر بی انتها برای یک برگ چه معنایی می تواند داشته باشد ؟

آری پاییز ، پاییز یعنی سقوط یک برگ . سقوط یک برگ در اوج تنهایی .

این سقوط می تواند در بهار باشد یا در تابستان . فرقی نمی کند . 

امروز در ایستگاهی خلوت به چشمم دیدم که در گرماگرم جولان مرداد در روزهای تقویم هم ،

برگ هایی افتاده بودند و رنگ و رویشان زرد شده بود .

چه تصویری ! انبوهی از برگ های سبز در برابر تعداد کمی از برگ های زرد .

راستی ایستگاه خلوت بود . تنها کسی آدرسی پرسید و گذشت .

تصویرش هر لحظه در نگاه خسته ام دور شد و بالاخره محو گردید .

ایستگاه این روزها دیگر شلوغ نیست . شاید دیگر هیچ گاه هم شلوغی به خود نبیند .

تنها مسافری هم که در ایستگاه می نشست تا تنها نباشم ... بگذریم ... ، همین .

می روم تا در انتهای شب های بی روز

دور از سکوت واژه های دیروز

درک تنهایی ام را به تعویق اندازم ...

یادت می آید که می گفتی : چطور می شود که احمق ها خسته شوند ؟ 

امروز حس کردم به اندازه تمام عمر نفس های کوتاهم در صبحگاهان ، خسته ام و ناتوان .

خسته ام از خیال باطلی که گل های سر راه در ذهن دردمندم ریختند

و تو چه می دانی که آنها همه چیز را به یغما بردند . 

گنجشک ها را می گویم . همان ها که مغزشان گنجایش

محبت در نوع غمخوار بودن گل های رز وحشی را نداشت . 

خواب ها شاید به خیالت خستگی بخواهند ، اما من امروز

به اندازه تمام بی خوابی هایم خسته ام . همین الان دلم هوس 

چرتی کوتاه در اعماق باغ سرد زمستان و بر روی نیمکتی سرد از

جفای روزگار به همراه غنچه ای از نسترن را دارد . اما افسوس !

غنچه ها خود در خیال بهاری هستند که با مهاجرت از این شهر

برای شان بوی آشنایی از سردی و سرد بودن را دارد . نه همین !!!

یه نفر می گفت : آدم از اول نارفیق باشه ، خیلی بهتره که ، که ، که رفیق نیمه راه باشه .

گریه نکن ، ممکنه تو هم یه روز برای کسانی رفیق نیمه راه باشی یا شایدم بودی .

کسی وسط مسیر زندگی دستتو گرفته بعد از همراهی بخشی از مسیر دستتو رها کنه؟

رفیق بودن مهمه ، اما نه تا قسمتی از مسیر ، بلکه تا همیشه ، تا آخر مسیر . . . 

(نکته : عکس هیچ ارتباطی با کوچولوی داستان ما نداره . هیچ ... )

زنده ماندن برای چیست ؟ دردها دیگر چه می خواهند ؟ استکانی که افتاد و شکست چه چیزی را می خواست ثابت کند ؟ می خواست به همه بگوید حواس پرت شده ام ؟ می خواست داد بزند دستم لرزید ؟ مگر نه این است که هر دستی بزنیم پس خواهیم گرفت ؟ چه شد ؟ این که همه رفتند ... دیگر دلواپسی دارد ؟ 

دلم می خواهد همین الان که پاسی از شب گذشته است و مهتابی شبم را روشن نمی سازد ، از میان دنیای آدم ها با همه زرق و برقش بروم . زرق و برقی که گاهی چنان دلم را اسیر خود می کند که ... . دردهای زیادی قلبی را محاصره کرده اند که سعی کرد در تمام طول عمرش دردی به کسی تحمیل نکند . نمی دانم تا چه حد توانست . شاید ... نمی دانم ! دلم خیلی گرفته . خیلی . ولی مگه مهمه ؟ مگه استکانی که می افتد و می شکند را کسی دلش می سوزد ؟ سوت و کوری این آوردگاه هم نشان می دهد که تنهایی محاصره ام کرده است . کاش می شد حرف زد . کاش بود کسی که می توانست دردها را بگیرد . نیست . یعنی نبود . متغیرهای زیادی ذهنم را اشغال کرده اند . همه ظاهر را می بینند . کسی نمی داند در درونم چه غوغایی است . گاهی وقت ها فکر می کنم قلبم از دستم خسته شده است . دلم می خواهد بهش مرخصی بدم . اما مرخصی اش را کسی دیگر باید موافقت کند . رفتن با آرزوهای سر به مهر بهتر است از ماندن با دردهای سر باز کرده . دردها سر باز خواهند کرد و ... دیگر دلم نمی خواهد چیزی بنویسم . 

پرتقال بالای درخت در حال دست و پنجه نرم کردن با نیستی است .

دردها یکی پس از دیگری آمدند و به پرتقال شاداب و پر انرژی قصه ما هم رحم نکردند .

روزگاری کسانی در آرزوی چیدنش بودند . اما امروزه دیگر کسی پرتقال های از درون خراب را نمی خرد و نمی خواهد .

نمونه پر انرژی و شاد خریداران زیادی دارد ولو اینکه پایین درخت به ساقه ای چسبیده باشد.

کسی دردمندی اش را ندید . اصلا کسی نفهمید دلی داشت که آن هم در لابه لای قهقهه مستانه برگ ها شکست .

چند صباحی دیگر از بالا بر زمین می افتد و دیگر تمام . 

وقتی دلمان مشکلی نداشت از همه می شنیدیم ( البته از همه که نه از برخی آدمای کار درست ) دل شکسته خریدار دارد . زمان گذشت و دل ما هم شکست . کاملا خرد شد . اما کسی پیدا نشده تا دل شکسته ما را مرهمی گذارد! نه اینکه خریداری پیدا شود که آن را بخرد . نه . که باید پرسید دل شکسته به چه دردی می خورد ؟ کسی حاضر نیست دلی آن هم شکسته را بخرد . دلی که خرد شد و هر تکه اش جایی افتاده یقینا خریداری ندارد . امروز چشم هایم نیز به حال دل شکسته ام سوختند و کل روز نیمه باز بودند . آه ، بگذریم . حرف های یک دل شکسته هم خریداری ندارد . کسی وقتش را برای خواندنش صرف نخواهد کرد . نمی دانم با اینکه ماه امشب تقریبا کامل است ولی چرا مهتابش آسمانم را روشن نمی کند ؟ یعنی ماه هم ؟ یعنی ماه هم به دل شکسته ها کاری ندارد ؟ ... ای کاش می شد دل شکسته را پنهان کرد تا کسی نفهمد . ای کاش ... 

تو خود گفتی که در قلب شکسته خانه داری

شکسته قلب من جانا به عهد خود وفا کن 

به قلبم افتخار می کنم . با آن بازی شد ، زخمی شد ، به آن خیانت شد ،

سوخت و شکست ، اما هنوز به طریقی کار می کند . 

وقتی دور و بر قلبم و نگاه می کنم می بینم همه رفتند و فقط تو موندی

البته دردها هستند ولی کسی نیست که بتوان از دردها باهاش گفت .

دیشب موقع افطار دلم شکست ، چند دقیقه ای مونده بود تا روزه خودمو باز کنم 

تو اون اوضاع دیدم مثل قبل فقط تو موندی . خدایا اگه تو هم میخوای بری حرفی نیست ،

ولی بهت گفتم که بدونی ، هیچکس نیست ، همه رفتند . شایدم اصلا کسی نبوده که حالا رفته باشه

شاید این دل از اول تنها بوده و خودم نمی دونستم . شاید نمی خواستم تنهایی را قبول کنم .

 خلاصه امروز خواستم بهت بگم که فقط تو موندی . منو ببخش و موقع نماز تحویلم بگیر . 

با اینکه من خوب نبودم . شاید خیلی هم بد بودم ولی تو خدای آدمای بد هم هستی . مگه این طور نیست ؟

جای مهتاب به تاریکی شبها تو بتاب
من فدای تو ، به جای همه گلها تو بخند

با این همه مدادهای رنگی ، جای مداد سفید هیچ گاه خالی نخواهد بود .

در غیاب مداد سفید ، مدادهای دیگر فرصت دارند رنگ هاشان را به رخ همدیگر بکشند ...

حسین پناهی می گفت : 

آدمیست دیگر ، یک روز حوصله هیچ چیز را ندارد ، 

دوست دارد بردارد خودش را بریزد دور .