ناگفته های دل های خسته

مدت مدیدی بود که در این آوردگاه مطلبی نگذاشته بودم و بیشتر دوست داشتم دست به قلم شوم و رد پای نوشته هایم را بر روی کاغذ به یادگاری بگذارم .

نمی دانم چرا ؟ شاید به دلیل آنکه محرمانه ترین ردپا بود .

اما پس از این مدت شاید هیچ کسی نمی داند که این ردپاها از آن کیست. البته یک نفر بود که می دانست و آن هم دیگر نیست.

بگذریم ، مدتی بود که آواز نخوانده بودم . امروز نمی دانم چه رازی در درون سینه ام وزیدن گرفته است که چشمانم نیز احساس تنهایی کرده اند .

فصل پاییز در حال آغاز است و باز هم سمفونی ردپاهای بدون نشانه .

بگو به خاک ، آری بگو به خاک که همنشینم تویی . 

داشتم زمزمه می کردم :

تا ماه شب افروزم پشت این پرده ها نهان است

باران دیده ام ، همدم شبم ، یار آن چنان است

جان می لرزد که ای وای ، اگر دلم دیگر برنگردد

ماهم به زیر خاک و دلم در این ظلمت زمانه است

باران ... باران ... از غصه ام آگاهی ...

که ناگهان بوی باران پاییزی فضای اتاقم را گرفت و حیاط خشکیده دلم را خیس کرد.

همچنان موسیقی آرام بخش ناگفته ها ، روحم را به ارتفاعی از جنس سپیدارها پرواز می دهد . آنجا که می توان صدای نفس باغچه را شنید و به گمنامی نمناک میخک نزدیک شد.

دیشب به این موضوع فکر می کردم که گمنامی شاید معایب زیادی داشته باشد اما حسن بزرگی در آن نهفته است. این که بدانی افکار و اندیشه هایت را فقط خودت می دانی و خدا و شاید هیچ کسی تا ابد نداند و نفهمد که این ناگفته ها از آن کیست.

نظرات این روزهای وبلاگ نیز همه اش حس خودپسندی و خودبرتر بینی می دهد . شاید هم دنیای مدرن امروزی و صنعت تبلیغات، بشر امروزی را به اجبار به کارهایی از این دست می کشد که مجبور شود با ارائه خود ، افکارش را مطرح کند. نمی دانم . ولی این را می دانم از بین این همه نظرات کسی نبود که نوشته هایم را برای نوشته هایم خوانده باشد. جز معدود کسانی که نوشته هایم را برای خودم خوانده بودند بقیه نوشته هایم را برای نوشته هایشان خوانده بودند . لذا وبلاگم بدون نظر است و این موضوع تنهایی ام را در گمنامی ام ضرب می کند .

لحظه ای بیاد قطره باران افتادم که همه از آمدنش خوشحال هستند ولی با این حال قطره گمنام است . قطره می داند که پس از خیس کردن خاک راهی جز سرازیر شدن به نهایت ارتفاعی پست ندارد و این همه در سایه گمنامی اش معنا پیدا می کند .

بگذریم. قرار نیست متنی بنویسم که کسی از این حوالی رد شود و آن را بخواند و دلش برایم بسوزد و شاید نظری بگذارد که ... .

همیشه در این فکرم که بعد از رفتنم چه بر سر این نوشته ها خواهد آمد. از برخی جواب هایی که تا به حال به این پرسش داده ام خنده ام می گیرد.

دوستی می گفت تنهایی و گمنامی روزی به پایان خواهد رسید ولی من فکر می کنم این طور نیست . حداقل در مورد بعضی از آدم ها .

تنهایی مسیری است بی انتها که هر کسی فکر کند روزی به انتها خواهد رسید فقط زاویه دید خود را نسبت به معنای تنهایی تغییر داده است .

بگذریم ... شهر قدیمی نقطه آغاز مسیر تنهایی ام است .

ارباب حاجتیم و زبان سئوال نیست

در حضرت کریم تمنا چه حاجت است

محتاج قصه نیست گرت قصد خون ماست

چون رخت از آن توست به یغما چه حاجت است؟

دل شاید تنها عضوی است که آن را نمی توان لمس کرد. بعضی ها آن را قلب معنا کرده اند و برخی دیگر تصور خود از محل تلاقی نگاه ها. گاهی اوقات دلم که نمی دانم کجای این جسم فرسوده جاخوش کرده ، می خواهد که از همه تعلقات خود را برهانم و بروم به یک روستا. روستایی که شاید بتوان در آن از خدمت معنا و ترجمه ای دیگر داشت . نمی دانم ، شاید نگاه ها آنجا صاعقه ای دیگر بر روح و روان زنند. جایی که خالی بودن از ابهام در مکالمات جلوه گر شود و دیگر کسی شبنم را به حساس بودن متهم نسازد. گاهی اوقات دلم تنگ می شود برای لیست حضور و غیاب معلم در دوره تعالی واژگان. انگار برای کسی مهم بود که ما باشیم یا نباشیم. هر روز اسمم را می خواند و آن گاه نگاهی خاطرجمع به چشمانم داشت. و افسوس که هیچ گاه نگاهش را با ذوق معنا نکردیم . اما الان ؟ هنگامه ای پیش رویم در افق ، ذهن و نگاه مرا تسخیر کرده که باید بگویم دلم برای نگاهش تنگ شده است . مهم بود . مهم بود برایش که من باشم در کلاس یا نه. گاهی وقت ها فکر می کنم رفتن از این جهان بی اندازه بی رحم ، چگونه خواهد بود. لیست حضور و غیاب روزمره ای دیگر نیست که کسی فردای رفتنم بفهمد دیگر نیستم . شاید تا روزها و یا حتی ماه ها بعد کسی خبر فقدان تنها مانده ای را نشنود. یادم باشد صاعقه ها از یاد می روند ولی همه همیشه منتظر باران هستند.

دوست دارم سحرگاه امشب عاشقانه بخوانمش ... باران تویی ... به خاک من بزن ...

دیشب من بودم و تقلای بی معنای ثانیه ها در دریایی متلاطم از تنهایی

دیشب شاید دیگر هیچ گاه اتفاق نیفتد. آری دیگر نخواهد بود .

شبی که تا تنهایی مطلق فاصله ای نداشت.

دیشب رویایی دوست داشتنی همراه تنهایی ام بود که تا ساعتی از صبح نسیم

دل انگیزش قلبم را در تصویری از خستگی زمان نوازش میداد.

و توصیف نشدنی است چهره رویایی که آمده بود تا مرا به شهری قدیمی ببرد

و آدم هایی که همه فراری بودند . از چه چیزی؟

از دلی خسته و تنها . از درد دل هایی آکنده از معمای فراموشی.

از ساعت صفر همه آن چیزی که دیدیم و بال احساس آن را پرواز کرد ولی زبان به گفتنش باز نکردیم.

آری همین است . دل خستگی افکار وامانده در مردابی گرفته از

احساسات خاموش که پرنده ای بر آن بال نخواهد گشود و ... بگذریم.

رویایی بود شیرین در انتظار تعلق خاطره ها به مسیری از جنس زمان.

مراقب قلب ها باشیم،

هیچ چیز آسان تر از قلب نمی شکند.

زمانه ، زمانه بدی است. البته شاید برای من. و باز جمعه ای دلگیر

در زیر آسمانی پوشیده شده از ابرهای بی پناه و سیاه.

بعضی مواقع سنگینی دردها بر قلبم ، باعث ایجاد بغض سنگینی بر روی رگ های گردنم میشه. 

نیست ، نیست کسی که بتوان با او برای ساعتی حرف زد و از دردها گفت. برخی مواقع چون کسی نیست ، مجبورم با لپ تاپ، میز و یا ... و یا خودم حرف بزنم. البته نه با زبان که با دل.

به نظرم آدم ها دو بار می میرند ، یه بار زمانی که مزه شیرین یا تلخ مرگ - نمی دانم چون هنوز آن را درک نکرده ام - را می چشند و یه بار هم زمانی که به فراموشی سپرده می شوند.

فراموشی واژه ای است که می توان آن را به سادگی ترجمانی از جنس کلمات نمود ولی از جنس ادراک خیلی سخت است فهم آن . این وبلاگ هم شده همزبان من در ساعاتی پر درد. 

همزبانی که فقط می شنود و قادر نیست تسکینی باشد بر انبوه دردهای بی درمان این قلب شاید زودرنج.

خیلی زود در این زمانه می توان از ذهن ها رفت ، زودتر از آنکه فکرش را بکنی . 

اما باز هم خدایی هست ... دوست دارمت ای صمیمی ترین همراه ، ای خالق بی همتا.

رها باش ، رها باش ، از این فتنه رها باش

قفس تنگ و نفس تنگ ، هوا باش ، هوا باش

هنوز تا بهار خیلی مونده . بهار محبت های بیشمار، بهار دل های غصه دار ، بهار آرزوهای نو ، بهار صمیمیت های از دست رفته ، بهار جدایی  آدم ها ، بهار ... .

اما تو قلب پاک گلدون تو تمامی روزهای سال ، بهار خونه داره . حتی فصل های سرد آدم ها .

مواظب باشیم اگر همه چیزمان را هم از دست می دهیم ، محبت مان را همیشه نگاه داریم.

محبتی که بهار و غیر بهار ندارد و از آن هیچ فصلی نیست.

محبتی که همچون بهاری دلنشین ، دل های خسته و بی رمق جامانده در زمستان ها را با خود همراه خواهد کرد .

این است معنای واقعی بهار . چه بسیار کسانی که بهار را می بینند و درک می کنند و چه بسا از آن لذت می برند اما خود بهاری نیستند .

اینان بهاری کردن را یاد نگرفته اند . اینان محبت ورزیدن را در اعماق روح شان به خاک سپرده اند .

باید به انسان ها آموخت حتی در سخت ترین زمستان های دل ، بهاری ببینند و بهاری بیاندیشند .

بهاری کردن دل های یخ زده از سرمای روزگار کار هر کسی نیست. چون یک هنر است.

ﺍﯼ ﺧﺪﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﯾﮑﯽ :
ﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﺩﻟﻬﺮﻩ ﻫﺎﯾﻢ ﺩﺍﺭﯼ ؟
ﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﻟﺮﺯﺵ ﺁﺭﺍﻡ ﺻﺪﺍﯾﻢ ﺩﺍﺭﯼ ؟
ﺍﯼ ﺧﺪﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺍﺣﺴﺎﺳﯽ؛
ﭼﯿﻨﯽ ﺭﻭﺡ ﻣﺮﺍ ﺑﻨﺪ ﺑﺰﻥ ...
ﺗﻮ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻋﺮﺵ ﺑﻠﻨﺪ؛
ﺗﮑﯿﻪ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺩﺍﺭﯼ !!!
ﺗﻮ ﮐﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ؛
ﺗﻮ ﮐﻪ ﺫﻭﻕ ﻭ ﻫﻨﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﻣﯽ ﺑﺎﺭﯼ
ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺭﻧﺠﺶ ﺟﺎﻥ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ
ﭼﯿﻨﯽ ﺭﻭﺡ ﻣﺮﺍ ﺑﻨﺪ ﺑﺰﻥ ...
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻠﺒﻪ ﯼ ﺩﻧﺠﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﻘﺸﻪ ﺧﻮﺩ
ﺩﻭ ﺳﻪ ﺗﺎ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ....
ﮔﺎﻩ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﻋﺠﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻬﯽ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ
ﮔﺎﻩ ﺧﺸﮏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻬﯽ ﺷﺮ ﺷﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩﺍﺭﺩ ……
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮﺩ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮﮒ
ﺑﻪ ﺷﻔﺎﺑﺨﺸﯽ ﯾﮏ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ……
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻥ ﻗﻮﺱ ﻭ ﻗﺰﺡ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺩﺍﺭﺩ ……
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺁﻥ ﮔﻞ ﺳﺮﺧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺑﻮﯾﯽ
ﯾﮏ ﺳﺮﺍﻏﺎﺯ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ .……….
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻦ
ﺟﺎﻥِ ﻣﻦ، ﺳﺨﺖ ﻧﮕﯿﺮ
ﺭﻭﻧﻖِ ﻋﻤﺮِ ﺟﻬﺎﻥ ، ﭼﻨﺪ ﺻﺒﺎﺣﯽ ﮔﺬﺭﺍﺳﺖ …
ﻗﺼﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﺎ ....
ﺑﺮﮔﯽ ﺍﺯ ﺩﻓﺘﺮ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺭﺍﺯ ﺑﻘﺎﺳﺖ …
ﺩﻝ ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺪ ....
ﮔﻞ ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﻣﯿﺮﺩ ....
ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﻍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﻧﮓ ﺧﺰﺍﻥ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ ....
ﻫﻤﻪ ﻫﺸﺪﺍﺭ ﺑﻪ ﺗﻮﺳﺖ؛
ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﻧﮕﯿﺮ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻮﭺ ﻫﻤﯿﻦ ﭼﻠﭽﻠﻪ ﻫﺎﺳﺖ ....
ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ...
ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ

چیزی دیگر نمانده به فراموشی مطلق. شاید این دقایق پایانی را نتوانم اندازه کنم که بعضی وقت ها یک دقیقه به اندازه یک سال طول می کشد تا تمام شود اما می دانم که دیگر نزدیک است . فراموشی محض از طرف کسانی که باورمان بر آن بود که رنگی دیگر از احساس را نقاشی کرده اند. زندگی را متبلور از رنگ ها ساختیم و نزدیک است لحظه ای که مداد سیاه تمامی آن را با تیرگی هایی از جنس فراموشی و از یاد بردن به یک رنگ درآورد . هر چند یک رنگی هنر انسان های بزرگ است . ولی یک رنگ شدن از خاطر انسان ها ، دردی است که هر کسی آن را تجربه نخواهد کرد . دارد همین الان یک فوج خاطرات ریز و درشت جویبار نزدیک چشم سر را پشت سر می گذارد و شاید این همان احساسی است که ماه ها قبل شعر حافظ آن را واگویه کرده بود . دیگر ... هیچ .

به قول سهراب « هی بخند ... » .

بعضی وقت ها دل آدم به اندازه یک دریاست ولی چنان درد ها اونو احاطه می کنند که سکوتی

مرگ بار ، مثل سکوت حاکم بر یک مرداب اونو کامل می گیره. امروز یه نفر می گفت بهمن ، ماه 

افسردگی کسانی است که دردمند هستند ولی باورم نشد . چند روزی است بیماری دست از سرم

بر نمی دارد. خوب است که او دوستم دارد. بیماری را می گویم ، مثل اینکه دوست ندارد من را ترک گوید.

وسعت غم همچنان اندیشه های خیال را در می نوردد و تو هیچ نمی دانی . نمی دانی که شاید این بار 

بر سر غم ها با قلب زخمی ، قراری گذاشتیم.

تو ای زخم قدیمی ، بیا شفای ما باش

تو ای درد صمیمی ، دوا باش دوا باش

I've learned that people will forget
what you said, people will forget what
you did, but people will never forget
how you made them feel.

ردپا ها در پاییز فقط صدایی از خود تولید می کنند ولی هیچ نشانه ای از خود باقی نمی گذارند.

و این در حالی است که در زمستان صدایی از ردپا ها به گوش نمی رسد و آنها همه نشانه اند .

تا به حال اندیشیده ای که بین ردپاها و پاییز چه سری است که پاییز نشانه ای از آنها را بر خود برنمی تابد ؟

کسی نمی داند که شهر قدیمی را پاییزی به رنگ زرد غروب آفتاب از پس ابرهایی تیره و سیاه در بر گرفته است.

و هیچ گاه کسی راز درون شهرقدیمی را نخواهد فهمید . 

خنده دار است !!! خنده دار است نوشتن ، وقتی بدانی کسی نوشته هایت را نخواهد خواند . 

گاهی دلت از سن و سالت می گیره ، آخه

آخه بزرگ که باشی باید بغض های زیادی را بی صدا دفن کنی.

بزرگ که باشی باید غمخوار کوچولوهای زیادی باشی . باید حواست به همه باشه .

یه موقع کسی از حرفت یا برخوردت ناراحت نشه. و هزار مشکل دیگه که همشون

به خاطر این که بزرگی به سراغت میان . ای کاش کوچک بودیم .

کوچک که بودیم نهایت بازه زمانی دل گرفتن مان به اندازه تبخیر یک قطره شبنم بود.

و به قول شاعر کوچک که بودیم :

رنگ گل جمال دیگر در چمن داشت

آسمان جلال دیگر پیش من داشت

نه مرا سوز سینه بود

نه دلم جای کینه بود

برخی اوقات دلم می خواد پیاده روی کنم تا نرسم . این قدر راه بروم که از همه چیز دور بشوم .

روزگار سختی است . چند ماهی است که دنیا دوست داره روی خوشی نشون نده . ولی مهم نیست.

این بار اولش نیست . تنها کوچولویی هم که بعضی وقت ها میومد و حالی می پرسید ، رفت .

به همین سادگی می توان همه چیز را از خاطر محو نمود . اما چرا من یاد نگرفته ام ؟ چرا یاد نگرفته ام

که تمام گذشته را به ذهن بادهای پاییزی بسپارم و با لبخندی به نظاره برگ های زرد پاییزی بنشینم . 

خیلی ها فراموش می کنند . خیلی ها فراموش می شوند، و من فراموش شدم و فراموش نکردم . 

یادم باشد که در آن تنها اتاق خانه باید ، میان باغ قالی گل بکارم ... . و تو نمی دانی قالی چیست.

بعضی وقت ها فکر می کنم که اگر غم هم برود که دیگر تنهای تنها خواهم بود ! دردها خیلی با وفا هستند.

اینقدر باوفا که شک می کنی اسمشان را درد بگذاری یا تنفسی در هوای مه آلود شهر قدیمی .

و تو چه می دانی که شهر قدیمی کجاست . و چه می دانی که آن جا فراموشم نخواهد شد . 

راستی یاد بگیر که به بودن ها دیر عادت کنی و به نبودن ها زود . آدم ها رفتن را خوب بلدند.

ازم پرسید : فکر می کنی ارزش دو تا پا چقدر باشه ؟

گفتم : بستگی داره که باهاش فرار کنی یا بایستی !؟

من و مادر کنار دار قالی ، همیشه روز و شب مشغول کاریم

در آن تنها اتاق خانه باید ، میان باغ قالی گل بکاریم

ولی فرش اتاق ما به جز یک ، گلیم کهنه چیز دیگری نیست

همیشه با نخ خوش رنگ باید ، ببافم شاخه ها را بوته ها را

تمام نقش قالی های ما هست ، پر از گل های رنگارنگ و زیبا

ولی یک روز نقشی می کشم من ، که شاید بهتر از هر نقش باشد

ببافم با دو دستم فرشی آن روز ، که نقشش خانه ای بی فرش باشد.

خدایا !

همیشه بغض تو دنیامو لرزوند ،

هوای گریه هامو داری یا نه ؟

یه عمره که فراموشت نکردم ،

منو به خاطرت میاری یا نه ؟

کسی جاتو نمی گیره تو قلبم

پناهی غیر آغوشت ندارم

صدامو می شنوی این التماس

تو تنهایی ولی ، تنها نذارم

امشب قطعه ای از موسیقی ماندگار « باران عشق » را گوش می کردم ، برای لحظاتی روحم پرواز کرد .

نمی دانم چرا ، اما در اعماق سال ها قبل به جایی رسیدم که ماندن بهانه ای نبود برای رفتن . 

قلبم برای لحظاتی گرفت ولی دوست نداشتم صدای موسیقی را کم کنم . امشب شب جمعه است و 

فردا حتما روزی دلگیر . اما چاره ای نیست از گذر زمان ، گذر خاطرات ، گذر دوستان قدیمی ، گذر

یادها در طلوع زیبای خورشید و ... . چند وقتی است که طلوع خورشید را ندیده ام . غروب آن را

چند روز پیش دیدم . به راستی که چقدر با شکوه بود ، یاد غروب خودم افتادم که نه از شکوه خبری بود و 

نه از صمیمیت و مهربانی . اما یادمان باشد خورشید از نظر ما ، روزی یک بار غروب می کند !!!

آیا غروب برخی از آدم ها هم از نظر ما غروب است ؟ یعنی ممکنه ؟ از نظر ما باشه ؟

بعضی شب ها دلم می خواهد تا صبح بیدار بمانم و فضای سنگین درون قلبم را 

در قالب کلمات بگنجانم و در این صفحه سفید معنا کنم ، اما نمی شود . سهم قلب همیشه از

دردها محفوظ است. برای همین همه آن ها را در قلبم جا داده ام . اما به سختی ...

چقدر بی مقدمه حرف زدم و چقدر بی نظم !!!

صحبت از پژمردن یک برگ نیست 

در میان مردمی با این مصیبتها صبور

صحبت از مرگ محبت ، مرگ عشق

گفتگو از مرگ انسانیت است ...

غنچه با دل گرفته گفت : 

زندگی لب زخنده بستن است 

گوشه ای درون خود نشستن است

گل به خنده گفت : 

زندگی شکفتن است

با زبان سبز راز گفتن است

گفت و گوی گل از درون باغچه ، باز هم به گوش می رسد ،

تو چه فکر می کنی ؟ راستی کدام یک درست گفته اند ؟

من که فکر می کنم گل به راز زندگی اشاره کرده است ،

هر چه باشد او گل است ،گل یکی دو پیرهن بیشتر از غنچه پاره کرده است.

« قیصر امین پور »

وقتی یاد بگیری چشمانت را به کبوترها ببخشی ، نگاهت در دور دست ها تنها نخواهد ماند . 

اما مهم این است که ما آدم ها بلد نیستیم چشمان مان را به کبوتر خسته دلی بدهیم 

که ساعت ها بدون هدف ، پرواز را در عمق هوای مه آلود زمان تجربه کرده است . 

چه خوب بود اگر کبوتری نگران ما بود و دلواپسی اش را از تنهایی مان دریغ نمی کرد .

روزگاری است که آدم ها حاضر نیستند نگران کسی باشند . نمی دانم چرا

همه زود فراموش می شوند؟ نه تنها آدم ها که حتی نوشته ها و کلمات ، حتی ... .

امروز فهمیدم معنای خزان بالاتر از آن است که فکرش را می کرده ام .

امروز فهمیدم برگ ها چه آسان مجبورند دل از ساقه ها بکنند و راهی بی انتها را آغاز کنند . 

راهی بی انتها ؟ شاید تو که بی خبری بخندی که چرا بی انتها ؟ آنها آخر مسیر به زمین می رسند . 

اما نه ! تو چه می دانی که مسیر بی انتها برای یک برگ چه معنایی می تواند داشته باشد ؟

آری پاییز ، پاییز یعنی سقوط یک برگ . سقوط یک برگ در اوج تنهایی .

این سقوط می تواند در بهار باشد یا در تابستان . فرقی نمی کند . 

امروز در ایستگاهی خلوت به چشمم دیدم که در گرماگرم جولان مرداد در روزهای تقویم هم ،

برگ هایی افتاده بودند و رنگ و رویشان زرد شده بود .

چه تصویری ! انبوهی از برگ های سبز در برابر تعداد کمی از برگ های زرد .

راستی ایستگاه خلوت بود . تنها کسی آدرسی پرسید و گذشت .

تصویرش هر لحظه در نگاه خسته ام دور شد و بالاخره محو گردید .

ایستگاه این روزها دیگر شلوغ نیست . شاید دیگر هیچ گاه هم شلوغی به خود نبیند .

تنها مسافری هم که در ایستگاه می نشست تا تنها نباشم ... بگذریم ... ، همین .

می روم تا در انتهای شب های بی روز

دور از سکوت واژه های دیروز

درک تنهایی ام را به تعویق اندازم ...

یادت می آید که می گفتی : چطور می شود که احمق ها خسته شوند ؟ 

امروز حس کردم به اندازه تمام عمر نفس های کوتاهم در صبحگاهان ، خسته ام و ناتوان .

خسته ام از خیال باطلی که گل های سر راه در ذهن دردمندم ریختند

و تو چه می دانی که آنها همه چیز را به یغما بردند . 

گنجشک ها را می گویم . همان ها که مغزشان گنجایش

محبت در نوع غمخوار بودن گل های رز وحشی را نداشت . 

خواب ها شاید به خیالت خستگی بخواهند ، اما من امروز

به اندازه تمام بی خوابی هایم خسته ام . همین الان دلم هوس 

چرتی کوتاه در اعماق باغ سرد زمستان و بر روی نیمکتی سرد از

جفای روزگار به همراه غنچه ای از نسترن را دارد . اما افسوس !

غنچه ها خود در خیال بهاری هستند که با مهاجرت از این شهر

برای شان بوی آشنایی از سردی و سرد بودن را دارد . نه همین !!!

یه نفر می گفت : آدم از اول نارفیق باشه ، خیلی بهتره که ، که ، که رفیق نیمه راه باشه .

گریه نکن ، ممکنه تو هم یه روز برای کسانی رفیق نیمه راه باشی یا شایدم بودی .

کسی وسط مسیر زندگی دستتو گرفته بعد از همراهی بخشی از مسیر دستتو رها کنه؟

رفیق بودن مهمه ، اما نه تا قسمتی از مسیر ، بلکه تا همیشه ، تا آخر مسیر . . . 

(نکته : عکس هیچ ارتباطی با کوچولوی داستان ما نداره . هیچ ... )

زنده ماندن برای چیست ؟ دردها دیگر چه می خواهند ؟ استکانی که افتاد و شکست چه چیزی را می خواست ثابت کند ؟ می خواست به همه بگوید حواس پرت شده ام ؟ می خواست داد بزند دستم لرزید ؟ مگر نه این است که هر دستی بزنیم پس خواهیم گرفت ؟ چه شد ؟ این که همه رفتند ... دیگر دلواپسی دارد ؟ 

دلم می خواهد همین الان که پاسی از شب گذشته است و مهتابی شبم را روشن نمی سازد ، از میان دنیای آدم ها با همه زرق و برقش بروم . زرق و برقی که گاهی چنان دلم را اسیر خود می کند که ... . دردهای زیادی قلبی را محاصره کرده اند که سعی کرد در تمام طول عمرش دردی به کسی تحمیل نکند . نمی دانم تا چه حد توانست . شاید ... نمی دانم ! دلم خیلی گرفته . خیلی . ولی مگه مهمه ؟ مگه استکانی که می افتد و می شکند را کسی دلش می سوزد ؟ سوت و کوری این آوردگاه هم نشان می دهد که تنهایی محاصره ام کرده است . کاش می شد حرف زد . کاش بود کسی که می توانست دردها را بگیرد . نیست . یعنی نبود . متغیرهای زیادی ذهنم را اشغال کرده اند . همه ظاهر را می بینند . کسی نمی داند در درونم چه غوغایی است . گاهی وقت ها فکر می کنم قلبم از دستم خسته شده است . دلم می خواهد بهش مرخصی بدم . اما مرخصی اش را کسی دیگر باید موافقت کند . رفتن با آرزوهای سر به مهر بهتر است از ماندن با دردهای سر باز کرده . دردها سر باز خواهند کرد و ... دیگر دلم نمی خواهد چیزی بنویسم . 

پرتقال بالای درخت در حال دست و پنجه نرم کردن با نیستی است .

دردها یکی پس از دیگری آمدند و به پرتقال شاداب و پر انرژی قصه ما هم رحم نکردند .

روزگاری کسانی در آرزوی چیدنش بودند . اما امروزه دیگر کسی پرتقال های از درون خراب را نمی خرد و نمی خواهد .

نمونه پر انرژی و شاد خریداران زیادی دارد ولو اینکه پایین درخت به ساقه ای چسبیده باشد.

کسی دردمندی اش را ندید . اصلا کسی نفهمید دلی داشت که آن هم در لابه لای قهقهه مستانه برگ ها شکست .

چند صباحی دیگر از بالا بر زمین می افتد و دیگر تمام . 

وقتی دلمان مشکلی نداشت از همه می شنیدیم ( البته از همه که نه از برخی آدمای کار درست ) دل شکسته خریدار دارد . زمان گذشت و دل ما هم شکست . کاملا خرد شد . اما کسی پیدا نشده تا دل شکسته ما را مرهمی گذارد! نه اینکه خریداری پیدا شود که آن را بخرد . نه . که باید پرسید دل شکسته به چه دردی می خورد ؟ کسی حاضر نیست دلی آن هم شکسته را بخرد . دلی که خرد شد و هر تکه اش جایی افتاده یقینا خریداری ندارد . امروز چشم هایم نیز به حال دل شکسته ام سوختند و کل روز نیمه باز بودند . آه ، بگذریم . حرف های یک دل شکسته هم خریداری ندارد . کسی وقتش را برای خواندنش صرف نخواهد کرد . نمی دانم با اینکه ماه امشب تقریبا کامل است ولی چرا مهتابش آسمانم را روشن نمی کند ؟ یعنی ماه هم ؟ یعنی ماه هم به دل شکسته ها کاری ندارد ؟ ... ای کاش می شد دل شکسته را پنهان کرد تا کسی نفهمد . ای کاش ... 

تو خود گفتی که در قلب شکسته خانه داری

شکسته قلب من جانا به عهد خود وفا کن 

به قلبم افتخار می کنم . با آن بازی شد ، زخمی شد ، به آن خیانت شد ،

سوخت و شکست ، اما هنوز به طریقی کار می کند . 

وقتی دور و بر قلبم و نگاه می کنم می بینم همه رفتند و فقط تو موندی

البته دردها هستند ولی کسی نیست که بتوان از دردها باهاش گفت .

دیشب موقع افطار دلم شکست ، چند دقیقه ای مونده بود تا روزه خودمو باز کنم 

تو اون اوضاع دیدم مثل قبل فقط تو موندی . خدایا اگه تو هم میخوای بری حرفی نیست ،

ولی بهت گفتم که بدونی ، هیچکس نیست ، همه رفتند . شایدم اصلا کسی نبوده که حالا رفته باشه

شاید این دل از اول تنها بوده و خودم نمی دونستم . شاید نمی خواستم تنهایی را قبول کنم .

 خلاصه امروز خواستم بهت بگم که فقط تو موندی . منو ببخش و موقع نماز تحویلم بگیر . 

با اینکه من خوب نبودم . شاید خیلی هم بد بودم ولی تو خدای آدمای بد هم هستی . مگه این طور نیست ؟

جای مهتاب به تاریکی شبها تو بتاب
من فدای تو ، به جای همه گلها تو بخند

با این همه مدادهای رنگی ، جای مداد سفید هیچ گاه خالی نخواهد بود .

در غیاب مداد سفید ، مدادهای دیگر فرصت دارند رنگ هاشان را به رخ همدیگر بکشند ...

حسین پناهی می گفت : 

آدمیست دیگر ، یک روز حوصله هیچ چیز را ندارد ، 

دوست دارد بردارد خودش را بریزد دور .