ناگفته های دل های خسته

وقتی دلمان مشکلی نداشت از همه می شنیدیم ( البته از همه که نه از برخی آدمای کار درست ) دل شکسته خریدار دارد . زمان گذشت و دل ما هم شکست . کاملا خرد شد . اما کسی پیدا نشده تا دل شکسته ما را مرهمی گذارد! نه اینکه خریداری پیدا شود که آن را بخرد . نه . که باید پرسید دل شکسته به چه دردی می خورد ؟ کسی حاضر نیست دلی آن هم شکسته را بخرد . دلی که خرد شد و هر تکه اش جایی افتاده یقینا خریداری ندارد . امروز چشم هایم نیز به حال دل شکسته ام سوختند و کل روز نیمه باز بودند . آه ، بگذریم . حرف های یک دل شکسته هم خریداری ندارد . کسی وقتش را برای خواندنش صرف نخواهد کرد . نمی دانم با اینکه ماه امشب تقریبا کامل است ولی چرا مهتابش آسمانم را روشن نمی کند ؟ یعنی ماه هم ؟ یعنی ماه هم به دل شکسته ها کاری ندارد ؟ ... ای کاش می شد دل شکسته را پنهان کرد تا کسی نفهمد . ای کاش ... 

تو خود گفتی که در قلب شکسته خانه داری

شکسته قلب من جانا به عهد خود وفا کن 

به قلبم افتخار می کنم . با آن بازی شد ، زخمی شد ، به آن خیانت شد ،

سوخت و شکست ، اما هنوز به طریقی کار می کند . 

وقتی دور و بر قلبم و نگاه می کنم می بینم همه رفتند و فقط تو موندی

البته دردها هستند ولی کسی نیست که بتوان از دردها باهاش گفت .

دیشب موقع افطار دلم شکست ، چند دقیقه ای مونده بود تا روزه خودمو باز کنم 

تو اون اوضاع دیدم مثل قبل فقط تو موندی . خدایا اگه تو هم میخوای بری حرفی نیست ،

ولی بهت گفتم که بدونی ، هیچکس نیست ، همه رفتند . شایدم اصلا کسی نبوده که حالا رفته باشه

شاید این دل از اول تنها بوده و خودم نمی دونستم . شاید نمی خواستم تنهایی را قبول کنم .

 خلاصه امروز خواستم بهت بگم که فقط تو موندی . منو ببخش و موقع نماز تحویلم بگیر . 

با اینکه من خوب نبودم . شاید خیلی هم بد بودم ولی تو خدای آدمای بد هم هستی . مگه این طور نیست ؟

جای مهتاب به تاریکی شبها تو بتاب
من فدای تو ، به جای همه گلها تو بخند

با این همه مدادهای رنگی ، جای مداد سفید هیچ گاه خالی نخواهد بود .

در غیاب مداد سفید ، مدادهای دیگر فرصت دارند رنگ هاشان را به رخ همدیگر بکشند ...

حسین پناهی می گفت : 

آدمیست دیگر ، یک روز حوصله هیچ چیز را ندارد ، 

دوست دارد بردارد خودش را بریزد دور .

خسته ام از لبخند اجباری ، و همین طور از حرف های تکراری

به یاد آرزوهایم ، سکوتی می کنم بالاتر از فریاد ...

خدایا 

بابت هر شبی که بی شکر سر بر بالین گذاشتم ،

بابت هر صبحی که بی سلام به تو آغاز کردم ، 

بابت لحظات شادی که داشتم و به یادت نبودم ،

بابت هر گره ای که به دست تو باز شد و من به شانس نسبتش دادم ،

و بابت هر گره که به دستم کور شد و مقصر تو را دانستم ،

مرا ببخش . مرا ببخش .

امشب نمیدونم چرا اینقدر دلم هوای امام حسین کرده ... 

امشب دلم خیلی گرفته . خیلی . اونقدر که انگشتانم بارها هر کلمه را اشتباه تایپ کردند و من مجبور شدم دوباره اون ها رو اصلاح کنم . 

اینقدر دردها زیادند که مغز بیچارم نمیدونه درگیر کدوم یکی از اونا باشه . اصلا برای لحظاتی انگار به کما رفت . غم ها از همه طرف محاصرم کردند . قلبم نمیدونه درد بکنه یا اینکه بر شتاب ضربانش اضافه کنه . نمی دونم . شب اول مهمونی خیلی دلم گرفته . انگار امشب خدا هم حواسش بهم نیست . خوب البته حق داره . من بنده خوبی براش نبودم . امشب اینقدر هستند آدمای خوب . اینقدر که دیگه خدا وقتی برای منم نداره . بغضی نامرد پاشو گذاشته روی گلوم و مدام فشار میده . بهش گفتم تو هم فشار بده . با تمام توانت گلومو فشار بده . امشب ذهنم کار نمی کنه . دردها خیلی زیاد شدند . متغیرهایی که باید هر لحظه بهشون فکر کنم از توان ذهنم خارج هستند . هنوزم انشگتانم ابشتاه تایپ می نکنندد ...

به همه می گویم رو به راهم . اما نمی دانند رو به کدام راهم ؟

بهار طبیعت رفت و بهار قرآن در حال وارد شدن است . خدای مهربانم ، در این بهار دوست داشتنی توفیق 

پیدا کردنت را به من عطا فرما . اگر کسی تو را پیدا کند ، دیگر نیاز نیست کسی او را پیدا کند . ...

... شازده كوچولو روباه را اهلي كرد و چون ساعت جدايي نزديك شد ، روباه گفت : آه ، من گريه خواهم كرد . شازده كوچولو گفت : تقصير خودت است . من بد تو را نمي خواستم ، ولي خودت خواستي كه اهليت كنم . روباه گفت : درست است . شازده كوچولو گفت : ولي تو گريه خواهي كرد . روباه گفت:درست است . شازده كوچولو گفت :پس چيزي براي تو نمي ماند . روباه گفت :چرا مي ماند . رنگ گندمزار ها . سپس گفت :برو دوباره گلها را ببين . اين بار خواهي فهميد كه گل خودت در جهان يكتاست . بعد براي خداحافظي پيش من برگرد تا رازي به تو هديه كنم … شازده كوچولو پيش روباه برگشت و گفت :خداحافظ . روباه گفت :خداحافظ .راز من اين است وبسيار ساده است :فقط با چشم دل ميتوان خوب ديد . اصل چيزها از چشم سر پنهان است … همان مقدار وقتي كه براي گلت صرف كرده اي باعث ارزش و اهميت گلت شده است … آدمها اين حقيقت را فراموش كرده اند . اما تو نبايد فراموش كني .تو مسؤل آني مي شوي كه اهليش كرده اي . تو مسؤل گلت هستي .شازده كوچولو تكرار كرد تا در خاطرش بماند : من مسئول گلم هستم …

بخشی از داستان شازده کوچولو (Le Petit Prince) اثر آنتوان دو سنت اگزوپری

باز عصر جمعه و دل گرفتگی همیشه این دل ناماندگار بی درمان . روزگار بعضی وقت ها دوست داره با همه وجود ، سر دل تنهای من خراب بشه . باشه مهم نیست خراب بشو . من کوهی از درد و دلواپسی و غمم . کوه هیچ وقت خم به ابرو نمیاره . روزگار هر کاری میخوای بکن من را با تو کاری نیست . تنها کاری که می کنی اینه که دلمو سنگین می کنی و قلبمو پر درد . کار دیگه ای هم بلدی ؟ من هیچ گله ای ازت ندارم . فعلا زورت به من رسیده . تنها کاری که بلدی همینه . میگردی دنبال آدم های تنها . تا تنها شدند ... فقط یه چیزی بهت بگم و اونم این که اگه خیلی اذیتم کنی ، تنهات میذارم و میرم . اینو یادت باشه . بعد باید بری بگردی دنبال یه آدم تنهای دیگه . پس کمتر اذیتم کن . 

خدایا ، اگه تمام درها گاهی بسته میشه ... در خونه تو همیشه بازه . فکرشو بکن اگه تو هم نگاهم نکنی ،

بعد از اون دیگه نمیخوام یه لحظه زنده بمونم . خواستم بگم همه رفتند و تو موندی ، یادم اومد از اول هم کسی نبود.

چقدر خوبه که دعوتم کردی به مهمانی . توی پوست خودم هم نمی گنجم که منو از قلم نینداختی . 

من خوب نبودم . من شمع نبودم برای دیگر بندگانت . تلاش کردم ولی نشد ، یعنی نخواستند . خاموشم کردند.

اما تو از پشت صدای اذان امشب عاشقانه دعوتم کردی . اون هم نه برای یه ساعت و یه روز و یه هفته ، 

بلکه برای یک ماه . یه ماه مهمونی . یک ماه زمان دارم حرف بزنم ، ولی قصد گله ندارم . درد و دل نمیکنم . فقط میخوام از 

آینده باهات حرف بزنم . خدایا یه چیزی را می خواستم بهت بگم و اونم اینکه هیچ کس منو به جز تو دوست نداره.

همه به فکر خیالات و آرزوهای خودشونن . فقط تویی که منو به خاطر خودم دوست داری . ازت ممنونم . 

همه عمر برندارم سر از این خمار مستی

که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی

چه خاطره خوبی در ذهنم امروز نقش بست . از بچه هایی که چهارسال پیش وارد دانشکده شدند.

چه می دونستند از خونه جدیدشون ، از رشته شون ، از استاداشون و از روزگار متفاوت شون

امروز می دیدم که همشون بزرگ شده بودند . بزرگی را توی چهره شون میشد دید 

طرز نگاهاشون با سال ها قبل متفاوت بود . بعضی هاشون نگاهشون خسته بود و بعضی هاشون 

پرنشاط . و من مثل پدری که با دیدن موفقیت بچه هاش لبخند میزنه ...

قدم به دنیای جدیدی می گذاشتند . اونا بزرگ شدند و به همون اندازه بر عمر ما اضافه شد.

تمامی خاطرات خوبشون ، از تک تکشون تو ذهنم مونده بود و اسم هر کدومشون که خونده میشد

منو به سال ها قبل می برد و اون موقع که کلمه کلمه سعی می کردم راه زندگی در دنیایی جدید را 

یادشون بدم . یاد روزهایی که در میزدند و وارد اتاقم می شدند و از دوستی ها ، خاطرات و ناراحتی هاشون

واسم می گفتند . اونا آمدند و رفتند ، من هم اومدم و رفتم . امروز تنها کسی توی اون همه آدم که با همشون 

کلاس داشت و معلم همشون بود ، من بودم و خیلی خوشحالم که رفتند به سمت آینده ای که نمی دونم 

براشون چطوری رقم می خوره . دعای امشبم اینه که خدا همشون را به سمت آرزوهای بزرگی که دارند رهنمون کنه .

زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست

هر کسی نغمه خود خواند و از صحنه رود

صحنه پیوسته به جاست

خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد